عکس تزیینی است
مرسوم است که گفته می شود سیاست مدار سیب سیاست را بالا می اندازد اما سیب تماما به میل سیاستمدار نمی چرخد. اینبار سیب سیاست در ایران چنان تابی خورد که همگان را به حیرت واداشت و کشور را وارد پیچی تاریخی نمود: انتخابات. آن هم در عالی ترین سطح آن یعنی انتخاب ریاست جمهوری.
معمولا انتخابات ریاست جمهوری در ایران بی شباهت به دوی ماراتن نیست، اما اینبار شاید بتوان آن را به دوی سرعت تشبیه کرد. همه چیز به سرعت در حال وقوع است. کاندیداها متنوعند. تقریبا از هر طیفی میتوان ردی یافت. برای من که بیش از نیمی از عمرم را به فعالیت اجتماعی به ویژه در حوزه حقوق کودکان گذرانده ام و به عبور فرصت ها آشنا هستم ( آنچنان که کودکی، فرصتی سریع تمام شونده است)
به واژه ها حساس می شوم. موضوعات مهم در واژه هایی آشنا ردیف میشوند. فقر، آسیب های اجتماعی، روابط منطقه ای و جهانی، مردم و اقتصاد کلید واژه های این روزها هستند.از کلان واژه ها چیزی دستگیرم نمی شود. واژه باید قلب یک مساله را هدف بگیرد. در میان همه کاندیداها فقط یک نفر یعنی محمد شریعتمداری، وزیر سابق کار و رفاه اجتماعی و کاندیدای دوره چهاردهم ریاست جمهوری ، شهامت داشت که از کودکان کار نام ببرد و ترس این را نداشته باشد که شان کاندیداتوری اش خدشه دار شود.
با توجه به حذف مساله کودکان کار از برنامه ۵ ساله هفتم، این اشاره معنادار است. برای آن ها که به برنامه های فشرده دولتی آشنا هستند، روی میز سیاست قرار دادن یک مساله کاملا زمان بر و گاهی کلافی پیچ در پیچ است، این اشاره اما نشان می دهد که شاید سر این کلاف این بار برای یکی از این چندین نفر معلوم باشد. کارشناسان معتقدند پنجره فرصت طلایی جمعیت ایران در حال بسته شدن است. آمار بازماندگان از تحصیل نگران کننده است. میان ترک تحصیل و کار کودک پیوندی عیان برقرار است. آیا فرصت طلایی کودکی و تحصیل در این دوره از انتخابات، به کودکان این سرزمین داده میشود یا پنجرهای به روی آینده ی آنان باز نخواهد شد. کارنامه ی قبلی دکتر شریعتمداری بدون غلط نیست اما می تواند قابل توجه هم باشد. زمان به سرعت در حال گذر است. باید کمی دیگر منتظر ماند و دید که این بار سیب سیاست چگونه خواهد چرخید.
محمد لطفی
عضو سابق مرجع ملی کنوانسیون حقوق کودک و فعال مدنی
